යොවුන් සමිතියේ කොමෙන්ටු 13

උපතින්ම ලැබුණු වරප්‍රසාදයක් මොකක්ද කියලා කවුරුහරි මගෙන් ඇහුවොත් මම කියන්නේ මිශ්‍ර ආගමික විවාහයක දරුවෙක් විදිහට ඉපදෙන්න ලැබීම කියලා. ඒකත් ප්‍රධාන ආගම බෞද්ධාගම උනු රටක කතෝලිකයෙකු වෙලා ඉපදෙන්න ලැබීම. මම එහෙම කියන්නේ කතෝලික ආගම බෞද්ධාගමට වඩා හොඳයි කියලා නෙමේ. රටේ ප්‍රධාන ආගමට අයත් නොවීම මට උනු හොදක් කියල.

ශ්‍රී ලංකාව 1978 ව්‍යවස්ථාවෙ දෙවැනි පරිච්ඡේදයේ නම වෙනි ව්‍යවස්තාවෙන් ආගමික නිදහස පිළිගත් රටක්. නමුත් ලංකාව ස්වීඩනය තරම් secular state එකක් නොවේ. ව්‍යවස්ථාවේම යම් තැනක බෞද්ධාගම ප්‍රධාන යයි දක්වලා තියෙනවා. රටේ බහුතර ජන ප්‍රමානයක් බෞද්ධ. මගේ අම්මා බෞද්ධ, තාත්තා කතෝලික. ඒ නිසාම මමත් නංගිත් බෞතීස්ම කරපු කතෝලිකයන්. කතෝලිකයන් කියන්නේ රටේ සුළු ආගමික ප්‍රජාව. සුලු ආගමික ප්‍රජාවට අයිති වීම නිසා ඒ ආගම ගැන ගැනත් අම්මගේ ආගම සහ රටේ ප්‍රධාන වෙච්ච බෞද්ධාගම ගැනත් පොඩි කාලෙ ඉදන්ම මට අවබෝධයක් ලැබී තිබෙනවා. ඒකයි මම කිව්වේ ප්‍රධාන ආගමට අයත් නොවීම හොඳයි කියලා. මිශ්‍ර විවාහයකින් වුණත් තාත්තා බෞද්ධ වෙලා මමත් බෞද්ධ වුනානම් කතෝලික ආගම ගැන ලොකු අවබෝධයක් නොලැබෙන්න ඉඩ තිබ්බා. ඉතින් මේ පවුල් පසුබිම නිසාම එකම ආගමක කොටු නොවී ඉන්න මට කුඩා කාලයේ ඉදන්ම අවකාශය ලැබී තිබෙනවා.

ජීවීතයේ පසුකාලයේදී පල්ලියේ විවිධ නිකායන් වගේම පන්සලේ විවිධ නිකායන් එක්කත් මම ගනුදෙනු කරල තියෙනවා. උදාහරණයක් විදිහට සීශෙල්ස් වල ජීවත්වෙන කාලයේදී ඇංග්ලිකන්, ජර්මනියේ දී ප්‍ර්ටෙස්ටන්ට් සහ යෙහෝවා වහන්සේ සාක්ෂිකාරයෝ, සිංගප්පූරුවේදී හින්දු සහ මෛත්‍රී බුදුන් අදහන ජන සමාජ මම ස්පර්ශ කරලා තියෙනවා. අද වෙනකොට මට තියෙන්නෙ මේ ඔක්කොම එකතු කරලා මමම හදාගත්ත ආගමක්, වෙලාවකට මම සර්ව ආගමික, තව වෙලාවකට නිරාගමික. නමුත් මනුස්සයෙකුට ආගමක් තිබිය යුතුම නම් සහ එක ආගමක් පමනක් නම් තිබිය යුත්තෙ මම කතෝලිකයෙකු ලෙස හඳුන්වන්න මම කැමැතියි. හැබැයි මේ කතාව ආගමෙන් පටන් ගත්තට ආගම් ගැන නෙමේ. ඒවා ගැන මගේ සත දෙක පසුව ලියනවා.මේ ලියන්නෙ කතෝලික වීම නිසා පුංචි කාලේ මම ගියපු පල්ලියේ දහම් පාසල ගැන දහම් පාසලෙන් මට ලැබුණු වටිනා තෑග්ගක් ගැන.

කුඩා කාලේ අපි හැමෝම දහම් පාසල් යනවා. මමත් පුංචිම කාලේ ඉදන් පහ වසර වෙනකම් යන්නෙ කුරුනෑගල මාවතගම මීසමට අයත් මිල්ලව පල්ලියේ දහම් පාසලට. ඉන් පසුව හය වසරේ සිට එකොලහ වසර වෙනකම් කුරුණෑගල සාන්ත ආනා ආසන දෙව් මැදුරට අයත් දහම් පාසලට. මේ දහම් පාසල පැවැත්වෙන්නේ ශුද්ධවූ පවුලේ බාලිකා මහා විද්‍යාලයේ පාසැල් ගොඩනැගිලි වල. ඒක තමයි මගේ පාසලත්. දහම් පාසලට ශුද්ධවූ පවුලේ බාලිකාවේ වගේම සහෝදර පාසලේ වෙච්ච ශාන්ත ආනා මහා විද්‍යාලයේ කතෝලික සිසුසිසුවියන් තමයි සහභාගි වෙන්නෙ. දහම් පාසල් අත්දැකීම් හරිම සුන්දරයි. අපි කතෝලික ධර්මය ගැන ඉගෙන ගන්නව වගේම නොයෙකුත් උත්සව සංවිධානය කරනවා, කථික තරඟ, රචනා තරග වලට සහභාගි වෙනවා, ප්‍රදර්ශන සංවිධානය කරනවා, නත්තල් කාලෙට කැරොල් ගායනා කරනවා, විනෝද චාරිකා යනවා. කොටින්ම පාසල් කාලේ සුන්දරම අත්දැකීම් ගොන්නක් ලැබුණු තවත් තැනක් තමයි පල්ලියෙ ඉරිදා දහම් පාසැල. ඒ කාලේ ශාන්ත ආනා පල්ලියෙ මීසම් පාලක ප්‍රධාන පියතුමා උනේ ගරු මයිකල් කොස්තා පියතුමා. සිස්ටර් අයිඩා,සිස්ටර් ඉවැන්ජලින් සහ සිස්ටර් ගේස් මුල කාලයේදීත්, සිස්ටර් ඉන්ද්‍රානි, සිස්ටර කැමිලා සහ සිස්ටර් හෙන්රිටා කියන කන්‍යා සොයුරියන් පසු කාලයේදීත් මේ දහම් පාසලේ ඉගැන්නුවා.

මට මතක හැටියට දහම් පාසල පටන් ගත්තේ උදේ හතහමාරට. දහය හමාර වෙනකන් අපිට ඉගැන්නුවා. ඉන්පසු අපි ශුද්ධ වූ පවුලේ බාලිකාවේ සිට පෙළ ගැසිලා යනවා ශාන්ත ආනා දෙව් මැදුරට උදේ දහය හමාරේ ඉරිදා දිව්‍ය පූජාවට. පූජාව ඉවර වෙලා ගෙදර එනකොට මධ්‍යහනය පහු වෙනවා. ඉතින් ඉරිද දවසෙ බාගයක්ම ගෙවෙන්නේ පල්ලියේ. පාසැලේ හය වසරේ සිට එකොලහ වසර දක්වා කියන්නේ අවුරුදු හතක කාලයක්. සාමාන්‍ය පෙළ ලිව්වට පස්සෙ දහම් පාසැල් ගමන අවසාන වෙනවා. ඉතින් අපේ මේ දහම් පාසලේ මිතුරු මිතුරියන්ට අවශ්‍ය වෙනවා අපේ එකමුතුකම දිගටම තියාගන්න. 2000 වසරට පෙර කියන්නෙ අද වාගේ හැම කෙනාටම ජංගම දුරකතනයක් තිබ්බ, සමාජ මාධ්‍ය තිබ්බ, WhatsApp groups තිබ්බ කාලයක් නෙමෙයි. යාලුකම් පවත්වන්න නම් මුන ගැහෙන්නම ඕනි.

ඒ කාලේ ශුද්ධවූ පවුලේ බාලිකාවට බොහොම තරුන හුරුබුහුටි සිස්ටර් කෙනෙක් එනවා සිස්ටර් දිනේශා කියලා. සමාන්‍යා පෙල වෙනකම් අපේ උපදේශිකාව උනු සිස්ටර් ඉන්ද්‍රානි ගෙ ස්ථාන මාරුවත් එක්ක අලුතින් එන්නෙ මේ චූටි සිස්ටර්. අපි මේ සිස්ටර් එක්ක එකතු වෙලා සාමාන්‍ය පෙළින් පසු පල්ලියේ යොවුන් සමිතියක් පිහිටුවා ගන්නවා. යොවුන් සමිතියෙ ඉන්නේ දහම් පාසලේ කුඩා කාලයේ ඉදන්ම හිටපු, සාමාන්‍ය පෙලින් පසු තවදුරටත් දහම් පැසලට අයත් නොවුනු පල්ලියෙ තරුන පිරිස. ඒ කිව්වෙ අපි ටික. අපි හැම ඉරිදාම පල්ලි එනවා දිව්‍ය පූජාවට. මට මතක හැටියට මාසෙකට සැරයක් විතර පූජාවෙන් පසු අපේ යොවුන් සමිතිය රැස් වෙනවා. සිස්ටර් අපිට තවදුරටත් ආගමික කරුනු කියලා දෙනවා. ඒ වගේම ලමා වයසෙන් තරුන වයසට පා නගමින් ඉන්න අපිට නොයෙක් ගුරුහරුකම් දෙනවා, පෞරුශත්වය වර්ධනයට නොයෙකුත් ක්‍රියාකාරකම් වල යොදවනවා.

මම පින්තූරයේ දාලා තියෙන්නේ සිස්ටර් දිනේශා මේ යොවුන් සමිතියේදී අපිට දුන්නු ක්‍රියාකාරකමක් සහ ශාන්ත ආනා ආසන දෙව් මැදුර. දිනය තියෙන්නේ දෙදාහේ මාර්තු 26 වැනිදා.මේ පුංචි කොළ කෑල්ල මගේ අර නැති වෙලා හම්බුන වොලට් එකේ ඇතුලෙ තිබ්බ තවත් වටින දෙයක්. මේක දැක්කහම තමයි මට හිතුනෙ නැතිවුන සල්ලිවලට වඩා මේක ආපහු ලැබුනු එක කොච්චර වටිනවද කියලා. මං ගාව මේ කොල කැබැල්ලේ පිංතූරයක් වත් තිබුනේ නැහැ. 2000 න් පසු ගෙවුණු අවුරුදු 23 තුළ වොලට්ස් කොච්චර මාරු වුණත් මේ පුංචි කොළ කෑල්ල මම දිගටම තියාගෙන ඉන්නවා. මේ කොල කෑල්ලෙන් මගේ ජීවිතයට ලැබෙන දේ තමයි අද ලියන්නෙ.

මම දැකලා තියෙනවා මේ මුහුණු පොතේ මිතුරු මිතුරියන් ශෙයා කරනවා "ඔබ මං ගැන මොනවද හිතන්නේ කියලා" පෝස්ට් එකක්. සමහර වෙලාවට මමත් ඒ වගේ දේවල් වලට කමෙන්ට් කරලා තියෙනවා. මේ කොල කෑල්ලත් එහෙම පෝස්ට් එකක් කිව්වොත් හරි. හැබැයි සමාජ මාධ්‍ය එන්න කලින්.සකර්බර්ග් මහත්මයා මුහුණු පොත හොයා ගන්නේ 2004 දි. ඒක ලංකාවේ ප්‍රචලිත වෙන්න පටන් ගන්නෙ 2007 විතර මට මතක හැටියට. ඊට පස්සෙයි අපට "Comments" කියන වචනය සුලභ වචනයක් වෙන්නේ. නමුත් මට මේ කොමෙන්ටු 13 ලැබී තිබෙන්නේ වර්ශ 2000 දි.

දහම් පාසලේ යොවුන් සමිතිය දෙදාහේ මාර්තු 26 වැනි දා රැස් වෙච්ච වෙලාවේ සිස්ට දිනේශා අපිට එක් එක්කෙනාගෙ නම් ලියපු කොළ කෑලි බෙදල දීලා කියනවා කොල කෑල්ලේ නම තියෙන කෙනා ගැන අපට හිතෙන දේ ලියන්න කියලා. මගෙ කොල කෑල්ලෙ "සුලාරි" කියලා නම ලියලා තියෙන්නෙ සිස්ටර් දිනේශා. ඉතින් එදා සමිතියෙ දාහතර දෙනෙක් ඉඳලා තියෙනවා මාත් එක්ක. මට කොමෙන්ටු දහතුනක් ලැබිලා තියෙනවා අනිත් මිතුරු මිතුරියන්ගෙන්. මේ කොමෙන්ටු බොහොම අව්‍යාජ ඒව කියල මට හිතෙනවා. මොකද ඒ කාලේ අපිට වයස දාහතයි. ජීවිතේ කුඩාම කාලයේ ඉදන් දැනන් හිටපු මිතුරු මිතුරියන් මේ ලියලා තියෙන්නේ. බාහිර සමාජය එක්ක මිශ්‍ර වෙලා, අත්දැකීම් ලබලා personality එක වෙනස් වෙච්ච, ඒ අත්දැකීම් අනුව ගතිගුනත් shape up වෙච්ච කාලයක් නෙමේ මේක. ජීවිතයේ නොයෙක් අවස්ථාවලදී මේ කොළය මම අතට අරගෙන බලනවා ලමා කාලයේ මගේ මේ යාලුවෝ මගෙන් දැකපු මේ කියන ගති ලක්ෂණ මට තාම ඉතිරි වෙලා තියෙනවද කියලා. ඉතින් මේ කොමෙන්ටු 13 මගේ ජීවිතයට නිකං ගයිඩ් ලයින් එකක් වගේ.

හැබැයි මේ 13 අතරින් දෙවෙනි දෙවෙනි සහ එකොළොස්වැනි කොමෙන්ටු දැක්කාම ඉස්සර මට හිනා යනවා. ලියපු යාලුවෝ කොලොප්පමට ලිව්වද කියලත් හිතෙනවා. ඒ කොමෙන්ටු දෙකේම තියෙනවා මම අහිංසකයි කියලා මම කොහෙද අහිංසක. මේ දෙන්න මෙහෙම ලියනකම්ම ජීවිතයේ මට කවුරුත් ඒ වෙනකොට අහිංසකයි කියලා කියලා තිබ්බේ නැහැ. ඒකටත් හේතුවක් තියෙනවා.සාමාන්‍යයෙන් මට වේගෙන් කතා කරන්න පුළුවන්, ශබ්ද නගා කතා කරන්න පුළුවන්, කටහඩත් සාම්ප්‍රදායික ලාලිත්‍යමය ගැහැනු කටහඩකට වඩා බේස් කටහඩක්. ඒ වගේම මම හිතට එන දේ එවෙලෙම ඕනිම කෙනෙක්ගෙ මූනටම කියලා දානවා. මට හිතෙන හැටියට ලංකාවේ සමාජයේ සාමාන්‍යයෙන් අහිංසකයි කියලා පිළිගැනෙන්නේ ශබ්දය අඩුවෙන් කතා කරන, වචන ප්‍රමානය අඩුවෙන් කතා කරන, ටිකක් නිශ්ශබ්ද අය. ඉතින් ඊට හාත්පසින්ම පටහැනි ලක්ෂණ තියෙන මාව කවදාක්වත් අහිංසකව පෙනුනේ නෑ කාටවත්ම. මේ කොමෙන්ටුව දැක්කහම මටත් හිනා ගියා මිසක් ඒ කාලෙදි වත් මට හිතුනේ නෑ මං අහිංසකයි කියලා. නමුත් මගේ විවාහයෙන් පසුව ජීවිතයේ එක්තරා අවස්ථාවකදී දිලූප කියනවා "ඔයා අහිංසකයි" කියලා. මම ඔහුටත් කියන්නේ "මම අහිංසක නැහැ ඔයා තාම මගේ හැටි දන්නෙ නෑ" කියලා. එතකොට ඔහු කියනවා "නැහැ මම කියන්නේ ඔයා මේ කාරණයේදී, මේ අවස්ථාවේදී අහිංසකයි" කියලා.අහිංසකකම කියන්නේ පුද්ගලබද්ධ කාරණාවක් නෙවෙයි අවස්තානුබද්ධ දෙයක් කියල මම තේරුම් ගන්නෙ එතනදි ඔහු මාව ව්ග්‍රහ කරපු ආකාරයෙන්. අහින්සක කම මනින්නෙ talklative or taciturn ද softspoken or loud ද outgoing or shy ද අනුව නෙමේ ජීවිතේ ගන්න තීරන අනුව, එක් එක අවසතාවන්හිදී හැසිරෙන අනුව කියලා අද මට හිතෙනවා. බෞද්ධ ඉතිහාසයෙ අහින්සක නේ අන්ගුලිමාල උනේ, අන්ගුලිමාල තමයි පසුව අන්ගුලිමාල මහ රහතන් වහන්සේ උනෙත්. සියල්ල අවස්තානුබද්දයි, කාරනාබද්දයි. ඉතින් මමත් ජීවිතයේ ඒකාලයේ යම් යම් කාරණාවලදී අහිංසක වෙලා ඇති,ඒක මේ යාළුවෝ දෙන්නා ට ඒ කාලේ පෙනෙන්න ඇති, මෑත කාලයේ දී දිලූපට පෙනෙන්න ඇති.

අද සමාජයේ මෙහෙම කොල කෑල්ලක ලියල කොමෙන්ටු අතට නොදුන්නත් සමාජ මාධ්‍ය වල නිතරම අපි අන් අයට කොමෙන්ටු දානවා. දන්න නොදන්න හැමෝටම. මේවා අතර හොඳ නරක දෙකම තියෙනවා. Praisings, admirations, motivations වගේම hate speech and cyber-bullying ත් ඒ අතර තියෙනවා. කෙනෙක් තව කෙනෙක්ට කියන දෙයක් ඒ කෙනාගේ ජීවිතේට මානසිකව ශක්තියක් වෙන්නත්, මානසිකව දුර්වල කරන්නත් පුළුවන්.

ඉතින් ඉරිදා දහම් පාසලෙන් ලැබුණු ආගමික දැනුමට වඩා, මට ලැබුනු වටිනම දේ යොවුන් සමිතියේ මිතුරු මිතුරියන්ගෙ මේ කොමෙන්ටු 13 කියලා අද මට හිතෙනවා. එදා අවුරුදු දාහතක වයසෙදි මගේ මිතුරු මිතුරියන් මට දුන්න මේ කොමෙන්ටු 13 එතනින් එහා අද වෙනතුරු ජීවිතයේ මට ගයිඩ්ලයින් එකක් වුණු බව එයාලවත් දන්නේ නැතිව ඇති. මේ යාලුවෝ වැඩි පිරිසක් මගේ මුහුණු පොතේ ඉන්නවා. මේ ලිපිය දැක්කොත් අකුරු හඳුනා ගනීවි. ලිව්වේ මොන කොමෙන්ටුවද දන්නෙ නැති උනාට, මට නම් වශයෙන් ඔයාලව මතක තියෙනවා. නමුත් මම නම් සඳහන් කරන්න අවසර ලබා ගත්තේ නැති නිසා මෙතැන ලියන්නෙ නෑ.

ඉතින් ජීවිතයේ මැදිවයස වෙනකම්ම බලමින් personally groom වෙන්න, ජීවිතයට ගයිඩ්ලයින් එකක් දුන්නට ඔයාලට ගොඩාක් ස්තූතියි

Glum/ ග්ලුම්

මේක චූටි කතාවක්, හදිස්සියේ මයි ලියන්න හිතුනෙ. එකපාරටම Glum ගැන ලියන්නෙ ඇයි කියලා ඔයාල හිතනවා ඇති. අපි පොඩි කාලේ බලපු ගලිවර්ගේ සුවිසැරිය කාටුන් එකේ කොයි වෙලෙත් "ඕක හරියන්නෑ" කියන Glum ඔයාලට මතක ඇති. ඉන්ග්‍රීසි කාටූන් එකේ නම් කියන්නෙ, it's hopeless, we will never make it කියලා.

මගේ හස්බන්ඩ් දිලූපත් හරියට Glum වගෙයි හැබැයි එයා ඕක හරියන්නෑ කියන්නේ මම කරන්න බලාපොරොත්තු වෙන ව්‍යාපෘති වලට විතරයි. මම ඉඩමක් ගන්න හැදුවත්, ගෙයක් හදන්න හැදුවත්, වගා කරන්න හැදුවත්, cake එකක් හදන්න හැදුවත් එයා හිනා වෙලා කියනවා "ඕක නම් ඔයාට හරියන් නෑ, ඔයා තවත් ගානක් නැති කරගන්න තමයි හදන්නෙ" කියල හැබැයි එයා ඒ විදිහට කියන්නේ මගේ වැඩ වලට විතරයි. එයා කරන ඕනම ව්‍යාපෘතියක් හොඳටම හරියයි කියල හිතනවා, හැබැයි මොකක්දෝ එකක් නිසා එයාගෙ ඒවා හරි යනවා වගේම මගේ ඒවා ඔක්කොම වරදිනවා.මට සෑහෙන්න පාඩුත් සිද්ද වෙනවා. ඉතින් මේ අවුරුදු දහයක විවාහ ජීවිතය එයා "ඕක ඔයාට හරි යන්නේ නෑ" කියලා කියපු කිසිම දෙයක් ඇත්තටම හරි ගිහිල්ලත් නෑ, කොටින්ම පොඩි කාලේ ඉදන්ම කේක් හදන්න දන්න මම මම කසාද බැඳලා හදපු මුල්ම කේක් එකත් පිච්චුනා (මේ ඔක්කොම ගැන පසුව ලියන්න හිතන් ඉන්නවා)

ඉතින් මේ Glum ගැන හදිස්සියේම ලිව්වෙ මගේ ජීවිතේ ඉන්න Glum පලවෙනි වතාවට මම කරන්න හදන දේකට කිව්වා "හොඳ අදහසක්" කියලා. ඒක ඉතින් මට විශේශයි.

පසුගිය ලිපියෙන් පස්සේ Manjula Perera මහත්මයා යෝජනා කරලා තිබ්බ බ්ලොග් එකක් ලියන්න කියලා. එතුමා තමයි "තට්ටයගෙ කොලම" කියන බ්ලොග් එක ලියන්නෙ. බ්ලොග් කියන්නෙ මට අලුත්ම අදහසක්, ඒක හරිම අපූරු දෙයක් කියලා හිතෙනවා. ඒ ගැන දිලූපට කිව්වම "ඒක නම් හොද අදහසක්" කිව්වා. ලියන්න ඕනි දේවල් ගැන එයාගෙ යෝජනාත් කිව්වා, මට පුදුම හිතුනා. හැබැයි ඒ ලියපු පලවෙනිම ලිපිය ගැන මුකුත් කිව්වේ නැතුව ඒ වොලට්ස් දෙක නම් හරිම කැතයි කිව්වා ඒ වොලට්ස් මම සල්ලි වලට ගත්ත ඒවා නෙමෙයි, මට ලැබුණු ඒවා. ඒවා ලැබුණු හැටි මම පසුව ලියන්න යන්න හිතන් ඉන්නවා.

කොහොම නමුත් ග්ලුමුත් අනුමත කරපු නිසා බ්ලොග් එකක් පටන් ගන්න ඕනේ. මගේ ලිපිය කියවපු ලයික් කරපු කමෙන්ට් කරපු හැමෝටම ගොඩාක් ස්තුතියිඒවා මට ගොඩක් වටිනවා.

දැන් මේ ඔක්කොම පැත්තකින් තියලා මට ආපහු ගලිවර්ගේ සුවිසැරිය බලන්න හිතෙනවා

හැමෝටම සුභ දවසක්

 

ටෝක් එකයි, වොලට් එකයි, ජූලි හතයි

සුලාගෙ විත්ති පටන් ගන්නේ මොන කතාවෙන් ද කියලා කල්පනා කරනකොට ඇත්තටම මෙහෙම කතා පෙලක් ලියන්න හිතුනු ආසන්නතම සිදුවීමෙන්ම පටන් ගන්නවා කියලා හිතුනා.

ගිය සතියේ මගේ ජර්මනියේ ජීවිතයේ වැදගත් සිදුවීමක් සිද්ද වුණා. සිදුවීමක් කිව්වට එකක් නෙමේ, එකකට එකක් ගැලපෙන්න ඇති කිසිම සම්බන්ධයක් නැති සිදුවීම් කීපයක් හොදටම ගැලපිලා සිදුවෙලා වෙච්ච පාඩුවක් ගැන තමයි මේ කියන්න හදන්නේ.

මම ජර්මනියේ masters උපාධිය හදාරනවා පාරිසරික රසායන විද්‍යාවෙන්. දැන් මේ යන්නෙ උපාධියේ අවසාන අදියරය වන පර්යේෂණය. Masters උපාධියකට පර්යේෂණයක් කරපු ඕනම කෙනෙක් දන්නවා පර්‍යේශනයේ යම් අවස්තාවකදි පර්යේෂණ යෝජනාව හෝ පර්යේෂණ ප්‍රතිඵල සමග අවසාන නිගමන හෝ දේශනයකින් පර්‍යේශන කණ්ඩායමකට අපි ඉදිරිපත් කරන්න ඕනේ කියලා. මගේ පරීක්ෂණය තාම අවසාන නැහැ, නමුත් මගේ මහාචාර්යවරිය තීරණය කරනවා ජූලි 7 වෙනිදා තියෙන පාංශු රසායන විද්‍යා දින සමුළුවේදී මාස්ටර් උපාධි අපේක්ෂිකාවක් වශයෙන් මගේ පර්යේෂණයේ දැනට තියෙන පතිඵල ඉදිරිපත් කරන එක හොඳයි කියලා. මේ සමුළුවට දේශන ඉදිරිපත් කරේ මහාචාර්යවරුන්, පශ්චාත් උපාධී යෙන් පසු පර්යේෂණ වල නියැලෙන ආචාර්‍ය උපාදිය හිමි පර්‍යේශකයන් සහ පශ්චාත් උපාධි හදාරන්නන්.මම විතරයි masters උපාධි අපේක්ෂිකාවක් වශයෙන් සමුළුවේ දේශනයක් පැවැත්වුවේ. මම මේ සමුළුවේ දී මගේ කතාව ඉදිරිපත් කරන්නෙ නැති වුනොත් ආයේ මට ඉදිරිපත් කරන්න වෙන්නේ නොවැම්බර් මස තියන සමුළුවකදී. ඉතින් මම කැමති වෙනවා මේ බුද්දිමතුන්ගෙ කතා ගොඩේ මගේ පුන්චි කතාවත් පවත්වන්න. ඇය මට මෙය දන්වන්නේ ජූනි මාසයේ අන්තිම සතියේ. සමුළුව තියෙන්නෙ ජූලි 7 වෙනිදා. ඉතින් මම ඒ සති දෙකේ මගේ මේ කතාවට අදාළ තවත් අවශ්‍ය පර්යේෂණ කටයුතු ඉවර කරලා powerpoint presentation එක හදලා කතාවට ලෑස්ති වෙන්න සෑහෙන්න කාලය ශ්‍රමය වැය කරනවා. මේ ඔක්කොම කරන්නෙ මම වෙනත් පර්යේෂණයක පර්යේෂණ සහායිකාවක් වශයෙන් අමතරව රැකියාවකුත් කරන ගමන්. ඉතිං වැඩ ගොඩක් නිසා මං ඒ කාලසීමාව ඇත්තටම ගත කරන්නේ හරි කලබලකාරී බවකින්, stressful බවකින් කිව්වොත් හරි.

ජූලි මාසේ පස්වෙනිදා වෙනකොට මගේ කතාව සහ powerpoint presentation එක ඔක්කොම ලෑස්තියි. ජූලි 6 වැනිදා දිනය මම ඉතුරු කරගන්නවා තව ටිකක් පුහුණු වෙන්න. නමුත් හදිසියේම මට 5 දා රෑ හිතෙනවා තව එක දත්තයක් මේ කතාවට තිබ්බනම් හොදයි කියලා. මං එදා රෑම යාලුවෙකුට මසේජ් කරනවා හෙට දවස තුළ එයා පර්යේෂණායතනයේ ඉන්නවනම් මට ලැබ් එකේ computer එකෙන් ඒ දත්තය අරගෙන ඊමේල් කරනවද කියලා අහලා. එයා කියනවා අවාසනාවකට එයා පහුවදා වෙන වැඩක් තියෙන නිසා ලැබ් එකට යන්නෙ නෑ කියලා. මන් තීරණය කරනවා පහුවදා පොඩි වෙලාවකට ලැබ් එකට ගිහිල්ලා මේ දත්ත අරගෙන එනවා කියලා. 6 දා හවස දෙක හමාරට විතර මම ලැබ් එකට යනවා. මට ඒක ජුලි 7 උදේ අරන් ppt එකට ඇතුල් කරගන්නත් තිබුණා. නමුත් වැඩි හොඳට තමයි මම කලින්දා යන්නෙ. ඉතින් පර්‍යේශනායතයට ගිහින්, මගෙ බෑගයෙන් වොලට් එක අරන්, ඒකෙ ඇතුලෙ තිබ්බ usb drive එක ගන්න මම ලැබ් එකට ගිහිල්ලා මට අවශ්‍ය දත්තය අරන්, usb drive එක ආපහු කලිසම් සාක්කුවේ දාගෙන, බෑග් එක අරන් කරේ දාගෙන ඉක්මනින් ආපහු එනවා බස් එකට. බස් එකට නගින්න ඔන්න මෙන්න තියෙන කොට මම බෑග් එක අතට ගන්නවා, එතකොට මං දකිනවා බෑග් එක ඇරිලා තියෙන්නෙ කියලා. මං ඒත් එක්කම අත දාලා බලනවා මගේ වොලට් එක තියෙනවද කියලා. මොකද මම usb එකගත්තට පස්සෙ බෑග් එකේ උඩම තිබ්බේ වොලට් එක.මං හිතුව වගේම වොලට් එක නැහැ. ඒක වැටිලා. මං ආපහු දුවගෙන යනවා පර්යේෂණාගාරයට. හැමතැනම බැලුවත් කොහෙවත් වොලට් එක නැහැ. මට වොලට් දෙකක් තියෙනව. මම දෙකක් පාවිච්චි කරන්නේ වැඩි පරිස්සමට. එකක් අළු පාට ලොකු එකක්, ඒකෙ තමයි මගේ ජර්මනියේ resident permit එක, bank cards, Bahn card එක, usb drives, card readers, sim cards ඔක්කොම තියෙන්නෙ. 1993 අවුරුද්දෙ ඉදන් මේ වෙනකම්, අවුරුදු 30 ක් මම තියන් ඉන්න සන්කේතයකුත් ඒකෙ තියනවා. වොලට් එක මාරු කරන හැම වාරෙකම මම ඒ සන්කේතය අලුත් වොලට් එකට දාගන්නවා. මගෙ දෙවෙනි වොලට් එක කලු පාට පුන්චි එකක්.ඒකෙ තියෙන්නෙ සල්ලි ටිකක්. සාමාන්‍යයෙන් යුරෝ දහයක් පහළවක් කොළ හා කාසි වලින් ඒකෙ තියනවා. මං එහෙම තියාගෙන ඉන්නේ නිතර අතට ගන්නෙ සල්ලි තියෙන වොලට් එක නිසා අර cards තියෙන එක පරිස්සම් වෙන්න. යූරෝ සියයකට අඩු මුදලක් තියෙන bank account එකක bank card එකක් මම බෑග් එකේ වෙනම දාගෙන ඉන්නවා. නිතර ගෙවීම් කරන්නෙ ඒකෙන්.ඉතින් අර වොලට් එක අතට ගැනෙන්නේ ම නැති තරම් නිසා ඒක බෑග් එක ඇතුලේ තමයි තියෙන්නේ. නමුත් එදා මම ඒකෙ තිබ්බ usb drive එක ගත්ත නිසා වොලට් එක බෑග් එකේ උඩටම එනව මදිවට ඒක නැතිත් වෙනවා.

මට එදා ඔලුවෙ තිබ්බෙම පහුවදා සමුලුවෙ තියෙන මගේ කතාව. කොරේ පිටට මරේ වගේ ජූලි 6දා හවස තුනේ ඉදන් මට වෙන්නෙ වොලට් එක හොයන්නයි පොලිසි යන්නයි. මං අඩන්න පටන් ගන්නවා. සිද්දිය දැනගන්න ප්‍රදාන මහාචාර්‍යතුමියත් ඇවිත් මාව සනසනවා. ඇය අහනවා මම ඉදිරිපත් කරන powerpoint presentation එක බලන්න පුළුවන්ද කියලා. මං ඒක පෙන්නපුවාම එයා කියනවා "ඔයාගේ කතාව හොඳටම හොඳයි, මං ගොඩක් කැමතියි, ඔයා බයවෙන්න එපා, ඔය හොඳටම ඇති,ආයෙ දත්ත එකතු කරන්න අව්ශ්‍ය නෑ, දැන් ගෙදර ගිහින් rest කරලා හෙට එන්න" කියලා. ඇය කියනවා වොලට් එක හම්බෙයි, ඒක ගැන හිතන් නැතිව හෙට කතාව කරන්න කියලා.

( සාමාන්‍යයෙන් ජර්මනියේ දෙයක් නැති උනාම ආයෙ හම්බෙනවා ගොඩක් වෙලාවට. මෙහෙ තියෙනවා fündburo කියලා කාර්යාල. කාගෙ හරි දෙයක් අහුලපු කෙනෙක් සාමාන්‍යයෙන් ඒ fündburo එකකට ගිහින් බාරදෙනවා. එතකොට ඒ කාර්‍යාල වලින් ඒ භාන්ඩයේ තියෙන දත්ත අනුව එක්කො ලියුමක් එවනවා, නැත්නම් call හෝ email කරනවා.අයිතිකාරයගෙ මුකුත්ම දත්තයක් ඒ අදාල භාන්ඩයේ නැත්නම් අයිතිකාරයෙක් එනකම් ඒවා තියලා තියෙනවා යම් කාලසීමාවක්. අයිතිකරුට තියෙන්නෙ ඒ තැන් වලට ගිහින් බලන එක.) මේ සිද්දියෙදි මට හැමෝම කියනවා වොලට් එක ආපහු ලැබෙයි, හැබැයි සල්ලි තිබ්බනං එක ගැන බලාපොරොත්තු තියාගන්න එපා කියලා.

මේ අතර ජර්මන් යාලුවෙක් මගෙ බැන්කු වලට ඉක්මනට කෝල් කරලා බැන්කු කාඩ්ස් තුනම බ්ලොක් කරනවා. එයා මාව එක්ක යනවා පොලිසියට.ඒ මම ජර්මනියේ පොලිසියට යන පලවෙනි වතාව. මම ඉන්න නගරයේ පොලිස් ස්තානය ඉස්සෙල්ලම දකින්නෙත් එදා. අපි පොලිසියේ පැමිණිල්ලක් දානවා මගේ වොලට් නැතිවුණා එකෙ recident permit එක, bank cards තිබ්බා කියලා. පොලිසියටත් පුලුවන් bank cards block කරන්න. ඒ නිලදාරියත් bank cards ටික block කරනවා. ඊට පස්සෙ පොලිසියේ නිලදාරියා අහනවා සල්ලි කීයක් තිබ්බද කියලා ඔන්න එතකොට තමයි මට හොදටම උතුර දකුන මාරු වෙන්නෙ.

මගෙ නැතිඋනු වොලට් එකේ යූරෝ 205 ක් තියෙනවා. එහෙම ගානක් තියෙන බව මම දැනගන්නෙත් ජූලි 3 දා. දැනගෙන දවස් තුනෙන් තමයි ඒක නැතිත් වෙන්නෙ දැන් මේක කියවන ඔයාලා හිතයි ඒ මොන හතරබීරි කතාවක්ද ඒ කියලා.ඒක උනේ මෙහෙමයි.

මම යාලුවොත් එක්ක ස්වීඩනයට trip එකක් යනවා මාර්තු මාසෙ. ඒ යන්න කලින් airport එකේ ATM එකකින් මම යූරෝ දෙසීයක් ගන්නවා හදිස්සියකට ඕනි උනොත් කියලා. ස්වීඩනයේ ස්ටොක්හෝම් කියන්නෙ සල්ලි භාවිතා වෙන්නෙම නැති cards වලින් පමනක් ගනුදෙනු කෙරෙන නගරයක්. මම ඒක දැනගෙනත් හිටියා සල්ලි ගද්දි, නමුත් මම ඒ සල්ලි ගන්නෙ වැඩි හොදට. කොහොම උනත් ඒ සල්ලි වියදම් වෙන්නෙ නැතිවම වොලට් එකේ ඉතිරි වෙනවා. ආපහු ආවම මටත් ඒක අමතක වෙලා යනවා. ඔහොම මාස හතරක්ම ඒ යූරෝ දෙසීය තිබිලා ජූලි 3 දා මම ඒක අහම්බෙන් දකිනවා. මම හස්බන්ඩ්ටත් කියනවා මම යූරෝ දෙසීයකින් පෝසත් උනා කියලා, මගෙම සල්ලි උනාට මගෙ ගනන් හිලව් වල තිබ්බෙ නැති සල්ලියක් ඒ. එහෙම අමතක උනත් පරිස්සමට මාස හතරක්ම මගෙ වොලට් එකේ හැන්ගිලා හිටපු යූරෝ දෙසීය, මට පෙනිලා දවස් තුනෙන් මාව දාල යනවා

ඉතින් කොහොමහරි පොලිස් පමිනිල්ල සටහන් කර ගෙන කොල හතර පහකටම පොලිස් නිලධාරියා මගේ අත්සන් ගන්නවා, ඒවයෙ තියෙන්නෙ මගේ නැති වුනු බඩු වල විස්තර, සල්ලි ප්‍රමානය, නැති උනු තැන දවස වෙලාව වගේ දේවල්. නිලදාරියා කියනවා ආපහු වොලට් එක හම්බුනොත් මං ඇවිල්ලා පොලිසියට දැනුම් දෙන්න ඕන කියලා. මගෙ resident permit එක නැතිවුණා කියලා හැම පොලිස්ථානයකට ම දැනුම් දෙන නිසා ඒක ආයෙ මටම හම්බුනොත් ඒ ලැබුන බව ඒගොල්ලන්ට වාර්තා කිරීම අනිවාර්යයි කියලා නිලදාරියා පැහැදිලි කරනවා.

පොලිසියෙන් පස්සේ මගේ යාළුවො මාව ගෙදර ගෙනල්ලා බස්සනවා, එතකොට රෑ 8 ට විතර ඇති වෙලාව. රෑ 11 විතර වෙනකම් මම කරන්නේ කල්පනා කර කර ඉන්න එක. ඇයි මේ තරම් හැමදේම පරිස්සමට කරපු මට මේක අදම නැති වුනේ කියල මට දිගින් දිගටම හිතෙනවා. ඉතින් ඔහොම ඔහොම ඉඳල අන්තිමට රෑ 12 ට විතර මම පැයක් විතර නානවා හිතෙ අමාරුවයි ඇගේ වෙහෙසයි ඔක්කොම යන්න. එකම එක පාරක් මගේ කතාවට පොඩ්ඩක් සුදානම් වන මම ඊට පස්සේ නිදා ගන්නවා.

පහුවදා උදේම මම සමුළුවට යනවා. මගේ කතාව තියෙන්නේ උදේ 10.45 ට. සියලුම දේ අමතක කරලා මම මගේ කතාව ඉදිරිපත් කරනවා. මගේ කතාවට ගොඩක් අය ප්‍රශංසා කරනවා. ප්‍රදාන මහාචාර්ය තුමිය හුඟාක් ප්‍රසාදයෙන් කතා කරනවා. මගේ පර්යේෂණය ගැන ඇයට තියෙන ඉදිරි බලාපොරොත්තු ඇය මට එදා හවස කියනවා. එක තවත් සතුටු දායක පුවතක්. ඒ ගැන පසුව ලියන්නම්. එදා දවස සමුලුවේ විවිධ දේශන අසමින් පෝස්ටර් නරඹමින් ගත වෙනවා. හවස BBQ එකක් තියෙනවා, ඒකටත් සහභාගි වෙලා මම කාලා බීලා ගෙදර එනවා.

ජුලි හත කියන්නේ සිකුරාදා දවසක්. සාමාන්‍යයෙන් ජර්මනියෙ සතිඅන්ත වල ඔක්කොම කාර්යාල වහලා. මම ඉවසිල්ලක් නැතුව ඉන්නේ සඳුදා වෙනකන්. එහෙම ඉවසිල්ලක් නැතුව ඉන්නෙ අර fündburo (lost and found places) වලට යන්න. මම සදුදා උදේම එක කාර්යාලයකට යනවා.එතන වොලට්ස් හතක් තියෙනවා. නමුත් ඒ අතර මගේ එක නැහැ. එයාලා කියනවා නැති උනේ බ්‍රහස්පතින්ද හවස නිසා සති දෙකක් විතර බලන්න කියලා. ඉතින් මං තවදුරටත් ඒවයෙ හොයන්න කාලය ගත කරන්නෙ නැතුව රැකියාවට යනවා. සදුදා කියන්නේ ජූලි 10වෙනිදා මගේ විවාහ සංවත්සරය. හිතේ තිබුනු කලබලකාරී, පීඩාකාරී බව නිසාම මට විවහ සංවත්සරය අමතක වෙනවා.හස්බන්ඩ් තමයි ටිකක් දවල් වෙලා මට ඒක මතක් කරන්නේ. ඊට පස්සේ මම එදා රැකියාවට ගිහිල්ලා ඇවිල්ලා හවස් වරුව විවාහ උත්සවයේ ඡායාරූප, වීඩියෝ නරඹමින් කාලය ගත කරනවා.

අඟහරුවාදා මගේ යාලුවෙක් කතා කරනවා මට නගරයේ තියෙන Summer concert එක බලන්න යන්න. දැන් ඔයාලා හිතනවා ඇති මම හරි සතුටින්නෙ ඉදල තියෙන්නෙ කියලා. මම උත්සාහ කරන්නෙ තනිවෙලා කල්පනා කරන්න තියෙන කාලය අඩු කරගන්න. ඉතින් මම යාලුවත් එක්ක concert ගිය වෙලාවේ මගේ තව යාළුවෙක් කතා කරලා කියනවා අපි ඉන්න apartment complex එකේ WhatsApp ගෲප් එක බලන්න කියලා. ඒකෙ මසේජ් එකක් තියනවා ශිෂ්‍යයකුට තමන්ගේ පෝස්ට් බොක්ස් එකට ලැබුණු තමන්ට අයත් නොවුන ලියුමක් ගැන. ඒ ලියුම මගෙ නමට තියෙන්නෙ. ඒක දැකපු මගේ යාළුවෙක් තමයි මට කෝල් කරන්නෙ. මං WhatsApp මසේජ් එක බලනකොට ඒක fündburo එකකින් මට ලැබුණු ලියුමක්. ඒක දැකපු ගමන් මට තේරෙනවා මේ මගේ වොලට් එක ගැන කියලා. ලියුමට මගෙ නම සහ ලිපිනය අරන් තියෙන්නෙ මගෙ resident permit එකෙන්. ඒකෙ තියෙන්නෙ නම් කෑලි හතරක් තියෙන දිග නම. ඉතින් ඒ සම්පූර්න නමම ලිපිනයට දාපුවම, ලියුම් බෙදන්නට මගෙ පෝස්ට් බොක්ස් එක හොයාගන්න අමාරු වෙලා, එයා ඉතින් එයා කැමති කෙනෙක්ගෙ පෝස්ට් බොක්ස් එකට ලියුම දාලා ගිහින්. ලගටම ගෙනාපු එකේ ලියුම කොහොම හරි මට ලැබෙයි කියලා උන්දෑ හිතන්න ඇති මං එදා concert එක බලල ගෙදර එන ගමන් ලියුම ලැබුනු යාලුවා හම්බෙන්න ගිහිල්ලා මගේ ලියුම ගන්නවා. ලියුම දිනය තියෙන්නෙ ජූලි 7 වෙනිදා, ඒ කියන්නෙ වොලට් එක නැතිඋනු දවසට පහුවදා,මගෙ කතාව තිබ්බ දවස. ලියුම එවලා තියෙන්නේ දුම්රිය ස්ථානයේ fündburo එකෙන්. මගේ වොලට් එක අහුලපු කෙනා එතනට බාරදීලා තියෙනවා. මම පහුවදා උදේම යනවා දුම්රිය ස්තානයේ fündburo එකට. නිලදාරිනියක් මගේ වොලට් එක අරන් එනවා දැක්කහම මට සැනසුම් සුසුමක් හෙලෙනවා, පුදුම සහනයක් හිතට දැනෙනවා. මගේ සියලුම cards, documents සහිතව වොලට් එක ලැබෙනවා හැබැයි යූරෝ දෙසීය පහ නැතිව.

ඒක අරන් කෙලින්ම බැංකු වලට යන මම මගේ බ්ලොක් කරපු කාඩ්ස් ආපහු අන්බ්ලොක් කරගන්නවා. ක්‍රෙඩිට් කාඩ් එකක් ආපහු ඇනවුම් කරනවා. ඊට පස්සේ මං එනවා පොලිස් ස්ථානයට. ඇවිල්ලා මගේ වොලට් එකයි resident permit එකයි ලැබුණ බව හා ලැබුන හැටි දැනුම් දෙනවා. fündburo එකෙන් ලැබුන ලියුමෙ ඡායාපිටපතක් ගන්න පොලිස් නිලදාරීන් සල්ලි නැතිව අන් සියල්ල ආපහු ලැබුනු බව සදහන් උනු ලිපි වලට මගේ අත්සන් අරගෙන මගේ වොලට් එකේ පැමිනිල්ලෙ කටයුතු නිමා කරනවා.

ඉතිං ඊට පස්සේ මට ඇති වෙන්නේ ආපහු එක එක දේවල් හිතන කාලයක්. කලින් වොලට් එක නැතිවෙලා තිබුණු කාලයෙ මට හිතෙනවා ඇයි මම එක දත්තයක් ගන්න එදා පර්‍යේශන ආයතනයට ගියෙ කියලා. ඇයි පිට වෙන්න කලින් bag එක වහලද නැද්ද බලන්න බැරි උනේ කියලා හිතෙනවා. අනේ resident permit එක විතරක් හම්බුනා නං ඒ ඇති කියලා. ඊට පස්සේ හිතෙනවා නෑ resident permit එකත් හදාගත්ත හැකි, අර 1993 ඉඳන් තිබුණු සංකේතය තිබ්බනං ඇති කියලා.

දැන් ඒ ඔක්කොමත් ආයෙ හම්බෙලා තියෙද්දි , අයියෝ අර යුරෝ දෙසීය අපරාදෙ එතන තියෙන්න ඇරියෙ කියලා හිතෙනවා. ඒක දැකපු වෙලාවේ ආපහු බැංකුවට දාන්න තිබ්බා කියලා හිතෙනවා. මගේ ප්‍රංශ යාළුවෙක් ඉන්නවා නිතර කියනවා ඔයා එහෙ මෙහෙ යනවා මං මෙච්චර කියනවා පැරිස් එන්නෑ කියලා. එතකොට මම ඒ යාලුවට කියන්නෙ පැරිස් එන්න නිකං අත වන වන බැහැ, සල්ලි ගොඩක් එක්ක එන්න ඕන කියලා.ඉතින් දැන් මට හිතෙනවා අර යූරෝ දෙසීයට තව කීයක් හරි දාලා පැරිස් ගිහින් එන්න තිබ්බා නේද කියලා. ආයෙ හිතෙනවා හොඳට කන්න බොන්න තිබ්බා කියලා. ඔය විදිහට implement නොකරපු සෑහෙන ව්‍යාපෘති ප්‍රමානයක් අර යූරෝ දෙසීයෙන් කරන්න තිබ්බ කියල තමයි දැන් හිතෙන්නේ කොහොමහරි ඊයේත් මම හස්බන්ඩ්ට ඔය යුරෝ දෙසීය ගැන කියන්න ගිහිල්ලා හස්බන්ඩ් කිව්වා "මෙයා යුරෝ දෙසීයක් නැති කරගෙන පුදුම කන්කරච්චලයක් සතියක් තිස්සෙ" කියලා. මට ඒ වෙලාවේ හිතුන දැන් සුමානෙකුත් ගතවෙච්ච එකේ, අනිත් සේරමත් ලැබුනු එකේ, යුරෝ දෙසිය අමතක කරන්න කාලෙ හරි කියලා. ඉතින් Once and forever කියලා, අන්තිම වතාවට ඒ ගැන මෙතන ලියලා, මම ඒක අමතක කරනවා.

ආහ් ඒ වොලට් එකත් මම අයින් කරා,නැත්නම් ඕක දකින ගානටත් මට ඔය යූරෝ දෙසීය මතක් වෙනවා. මට ඇත්තටම සල්ලි වලින් උනු පාඩුවටත් වඩා දුක හිතෙන්නෙ, මගෙ නොසැලකිලිමත්කමින් උනු දෙයක් කියලා මට හිතෙන එක. අනිත් එක තමයි මේ වගේ දෙයක් උනාම අපේ හිත ක්‍රියාකරන හැටිත් මහ පුදුමාකාරයි.

කතාවේ හැමතැනකම ඔයාලට පේනවා ඇති බොහෝ දේවල් මම කරලා තියෙන්නේ වැඩි පරිස්සමට, වැඩි හොඳට. පරිස්සමට තිබ්බ දේ ඈලියාවට ගියා කියලා සිංහල භාෂාවේ උපමාවක් තියෙන්නෙ මේ වගේ දේවල් වලට වෙන්න ඇති

චායාරූපයේ වම් පැත්තෙ තියෙන්නෙ නැති උනු ලොකු වොලට් එක. ඒක ECHT LEDER සන්නාමයේ වොලට් එකක්. කැමති කෙනෙක් ඉන්නවා නම් දෙන්න පුලුවන්

   

අද 2023 ජූලි මාසෙ 24 වෙනිදා මගේ උපන්දිනය. හරියටම කිව්වොත් හතලිස් එක් වෙනි උපන්දින. මම සුලාගේ විත්ති කියන පිටුව මුහුනු පොතේ පටන්ගන්නේ ජූලි මාසෙ පහළොස් වැනිදා. සතියකට කලින්.

පළවෙනිම ලිපියට ලැබුනු ප්‍රතිචාරයක් තමයි බ්ලොග් අඩවියක් පටන් ගන්න කියන එක. යෝජනාව කළේ මංජුල පෙරේරා මහත්මයා. "තට්ටයගෙ කොලම" බ්ලොග් අඩවිය එතුමාගෙ.

ඉතින් මගේ කාර්යබහුලත්වය නිසා බ්ලොග් අඩවිය පටන් ගන්න එක දවසින් දවස කල් ගිහින් දැන් සතියක්ම ගෙවුනා.මට හිතුනා අද දවස ඇතුළත මේක කොහොම හරි කරනවා කියලා මතක සටහනක් විදියට. මගේ උපන්දිනේට මම මටම දෙන තෑග්ගක් මෙය.

බ්ලොග් අඩවියේ ලියන්න හිතන් ඉන්නේ මගේ ජීවිත අත්දැකීම්. මේ වෙනකොට ලිපි තුනක් ලියලා තියෙනවා. මුහුනුපොතේ ලියූ මුල්ම ලිපි තුන තමයි ඊලගට මෙහි තියෙන්නෙ.

මම මෙහෙම මගේ ජීවිත අත්දැකීම් ලියලා තියන්න හිතුවේ ඉදිරි කාලයකදී මටම ආපසු හැරී කියවා බලන්න වගේම මගේ එකම දුවට කවදහරි එයාගේ අම්මගේ අත්දැකීම් කියවන්න පුළුවන් වෙයි කියලා හිතලා.ඉතින් ඔබත් මගේ කතා කියවලා රසවිඳිනවා නම් ඔබටත් ඒ හා සමාන අත්දැකීම් තියෙනවා නම් මාත් එක්ක ඒ අත්දැකීම් බෙදා ගන්න කියලා ආදරෙන් ඉල්ලනවා.

ඉතින් අපි ඇවිදන් යමු සුලාගේ විත්ති එක්ක💓